วัดพระธรรมกายที่เห็นและทราบด้วยใจ

            วัดพระธรรมกาย บุญสถานที่คนทั้งหลายล้วนมุ่งหน้ามาเพื่อหวังจะเป็นเครื่องชูใจ เป็นที่พึ่งที่ระลึก เป็นหนทางแห่งสุคติและการดับกิเลสคือนิพพาน ฉันเห็นวัดนี้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มได้รู้จัก ได้เข้าใกล้ ได้คบหาสมาคม จนได้ทราบและซาบซึ้งในเป้าหมายของวัด และได้มาเป็นส่วนหนึ่ง เป็นกำลังอีกหนึ่งกำลังที่จะช่วยกันนำพาผู้คนไปสู่เส้นทางแห่งความสุข
            ตลอดกาลเวลาที่อยู่วัดพบว่าทุกๆคนที่มาวัดล้วนมีเจตนาที่ดี มีกำลังใจอันเข้มแข็ง มีความปรารถนาดีต่อตนเองและผู้อื่น แม้บางครั้งเราอาจทำผิดพลาดเพราะเรายังฝึกตัว ยังต้องทำหน้าที่เป็นแสงสว่างแก่ผองชนไปพร้อมๆกับพยายามทำตนให้สว่างไสวพอที่จะพึ่งตัวเองได้ เราพยายามทำทั้งสองกิจ คือ ส่วนตนและส่วนรวมไปพร้อมๆกัน
            วัดพระธรรมกายในสายตาฉันจึงเป็นวัดที่แปลกจากคนอื่นก็ตรงที่ส่วนใหญ่เรามักจะทำความสว่างและรุ่งเรืองในชีวิตทั้งทางโลกและทางธรรมแก่ตนเอง แต่ที่วัดเน้นการจุดความสว่างในใจคนรอบตัวให้รุ่งเรืองทั้งทางโลกและทางธรรมไปด้วยกัน อย่างนี้สินะที่เรียกว่าพระโพธิสัตว์
             แน่นอนว่าเมื่อหมู่คณะมันใหญ่ เรื่องก็ใหญ่และเยอะตามคนตามขนาด  แต่เชื่อว่าถ้าเราไม่มีขนาดและหมู่ใหญ่ขนาดนี้ เราก็คงทำงานใหญ่ๆไม่ได้ เหมือนคนสองสามคนคงเปิดบริษัทระดับ international ไม่ได้ เปิดได้ก็คงแค่ SME การจะพาคนทั้งโลกไปสู่ความสว่างไสวจึงต้องมีหมู่ใหญ่ช่วยกันพาไป ดังนั้นอย่าแปลกใจที่เรามักทำอะไรๆเหมือนๆกัน พูดอะไรเหมือนๆกัน มีภาษาของเราเหมือนๆกัน มีศีลเหมือนกัน รักบุญเหมือนกัน รักการทำสมาธิเหมือนกัน มีเป้าหมายเดียวกันเพราะการสื่อสารที่ดีที่สุดของการทำงานหมู่ใหญ่คือ การปลูกฝังวัฒนธรรมหมู่คณะให้ชัดเจนและแข็งแกร่งเพื่อให้ความแข็งแกร่งนี้เป็นแบบแผนต่อคนรุ่นใหม่ๆ
             วัดพระธรรมกายก็มีแค่นี้แหละ มีความปรารถนาดีต่อตนเอง และมีใจที่จะช่วยคนให้ได้มากที่สุด เค้าคิดกันแค่นี้จริงๆ ฉันเห็นของฉันแบบนี้ล่ะ